11 sane i przygotowane przez as-Samari’ego cieszyły się ogromnym powodzeniem. Teksty były zrozumiałe bo podejmowały tematykę życia codziennego w Emiratach, nawiązywały też do wydarzeń z historii i kultury arabsko-muzułmańskiej. Przedstawienia były dokładnie przygotowane pod względem scenicznym, a gra aktorów doskonale wyreżyserowana. W następnych latach pojawiali się kolejni działacze teatralni. Wśród nich Egipcjanin Zaki Tulaymat odpowiedzialny za opracowanie wielostronnego programu związanego z rozwojem teatru emirackiego. Pisarz ‘Abd ar-Rahman al-Salih stwierdził, że Tulaymat pozostawił obiektywny i prawdziwy odbiór ruchu teatralnego w Emiratach.[1] Ponadto, opisał jego wizję, która zakładała dynamiczne zmiany w emirackim ruchu artystycznym, począwszy od ogromnych nakładów finansowych, a skończywszy na edukacji publiczności, która miała stanowić siłę napędową teatru współczesnego. Wreszcie wypowiedział się na temat świadomości artysty i jego roli.[2] Po odzyskaniu niepodległości w 1971 roku Minister1. ‘Abd ar-Rahman al- Salih, Waqi’ wa afaq al-masrah fi al- Imarat al-‘Arabiyya, w; Nashrat al-mahrajan al-masrahi ath-thalith li-l-firaq al-ahliyya li-duwal majlis at-ta’awun al-khali, t. 1-2, Abu Dhabi 1993, s. 4, 2. Habib Ghuloom al-Attar, The Development of Theatrical Activity in the Gulf Region, United Arab Emirates 2009, s.80-81,
RkJQdWJsaXNoZXIy OTg0NzAy